1. SAKRAMENT CHRZTU ŚW.

Chrzest – sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego.
Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu
(vitae spiritualis ianua) i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania.”

  Katechizm Kościoła Katolickiego pkt.1213

 

Łaski które daje nam chrzest:

  • odpuszczenie grzechów
  • Nowe Stworzenie
  • włączenie w Kościół – Ciało Chrystusa
  • sakramentalny węzeł jedności chrześcijan
  • niezatarte znamię duchowe

Co należy uczynić, aby ochrzcić dziecko ?

Zgłaszając chrzest swojego dziecka rodzice mają obowiązek przynieść do kancelarii parafialnej – w godzinach jej urzędowania

następujące dokumenty:

1. Odpis Skrócony Aktu Urodzenia dziecka z właściwego Urzędu Stanu Cywilnego
2. Koniecznie dokument kościelny świadczący o zawarciu Sakramentalnego Małżeństwa przez rodziców dziecka     (ewentualnie również zaświadczenie z USC o zawarciu małżeństwa cywilnego)
3. Dokumenty tożsamości (dowód osobisty, paszport)
4. Dane personalne chrzestnych dziecka (imię i nazwisko, adres zamieszkania)

Chrztu Świętego udziela się w parafii zamieszkania rodziców dziecka. Jeżeli jednak z ważnych przyczyn chcą oni, aby chrzest ich dziecka odbył się w innej parafii – musi na to wyrazić zgodę proboszcz parafii, w której mieszkają rodzice dziecka. Dlatego też tacy rodzice – zgłaszając chrzest dziecka – mają obowiązek dostarczenia od swojego proboszcza pisemnej zgody na chrzest dziecka poza swoją macierzystą parafią.

Warunkiem wymaganym przez Kodeks Prawa Kanonicznego a zezwalającym na chrzest dziecka jest zapewnienie katolickiego wychowania!!!

Kto może być chrzestnym?

Nie może być chrzestnym np. osoba żyjąca bez ślubu kościelnego, rozwiedziona i żyjąca w konkubinacie, publiczny grzesznik itd.

Ponadto chrzestny, o ile nie jest z parafii, gdzie ma być chrzest, musi dostarczyć zaświadczenie od swojego Księdza Proboszcza (miejsca zamieszkania i spełniania praktyk religijnych) że może być chrzestnym dziecka

!!! Chrzestnym może być tylko człowiek, który przyjął ważnie Sakrament Chrztu i Bierzmowania w Kościele Rzymsko-Katolickim; jest wierzącym i praktykującym katolikiem, a ponadto nie związany żadnymi przeszkodami i karami kościelnymi, czyli może ważnie i godnie przystępować do Sakramentów Świętych.

2. SAKRAMENT BIERZMOWANIA

“Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do “sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem wyjaśniać wiernym, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu (Por. Obrzędy bierzmowania, Praenotanda, 1). Istotnie, “przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej.”
Katechizm Kościoła Katolickiego 1285

Bierzmowanie jest “obrzędem” od którego wzięło się pasowanie na rycerza król brał miecz i uderzał przyszłego rycerza w ramię aby udowodnić że jest zaprawiony w boju i że nie upadnie pod ciężarem miecza.

Dawniej w obrzędzie bierzmowania biskup prawą dłonią uderzał bierzmowanego w lewy policzek, pasował go na rycerza samego Boga. Ażeby bierzmowany się nie przewrócił od uderzenia po przeciwnej stronie stał świadek (wspomożyciel który zobowiązywał się do podtrzymywania bierzmowanego w wierze) i podtrzymywał go ręką prawą na prawym ramieniu aby pod naporem ręki biskupa bierzmowany nie upadł.

Powinno być dla nas czymś oczywistym że osoba którą weźmiemy sobie za świadka będzie się interesowała naszym życiem aby nas podtrzymywać i gdy będzie taka potrzeba to otrzymamy od miej wskazówki, pomoc, uwagi ewentualnie reprymendę, za każdą pomoc należy z miłością podziękować bo to przecież my prosiliśmy tę osobę o to aby za nas poręczyła i świadczyła i pomagała powstawać.

Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej:

  • zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić „Abba, Ojcze!” (Rz 8,15);
  • ściślej jednoczy nas z Chrystusem;
  • pomnaża w nas dary Ducha Świętego;
  • udoskonala naszą więź z Kościołem;
  • udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża;

Obowiązki Świadka od bierzmowania:

  • Modlitwa za swojego podopiecznego.
  • Zainteresowanie o jego rozwój religijny.
  • Napominanie gdy zrobi coś źle i pomoc w powrocie na właściwą drogę.

Na postawie Kan. 874 – § 1. Do przyjęcia zadania świadka bierzmowania może być dopuszczony ten, kto:

  • jest wyznaczony przez przyjmującego bierzmowanie albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza bierzmowania, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
  •  ukończył 16 lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
  •  jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
  • jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
  • nie jest ojcem lub matką przyjmującego bierzmowanego.

Dlatego nie mogą być świadkami bierzmowania osoby, które: żyją w związkach niesakramentalnych, nie mają sakramentu bierzmowania oraz młodzież nie uczęszczająca na lekcje religii.

3. SAKRAMENT EUCHARYSTII.

Jezus mówi: „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki… Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne… trwa we Mnie, a Ja w nim”
(J 6, 51. 54. 56).
Eucharystia jest centrum i szczytem życia Kościoła, ponieważ Chrystus włącza Kościół i wszystkie jego członki do swojej ofiary uwielbienia i dziękczynienia, złożonej raz na zawsze Ojcu na krzyżu. Przez tę ofiarę Chrystus rozlewa laski zbawienia na swoje Ciało, którym jest Kościół.

Katechizm Kościoła Katolickie 1406

Konieczność uczestniczenia w Eucharystii i przyjmowania Komunii świętej:

  • Sam Chrystus nauczał: Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów (Mt 26,26-28); Zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie jedli Ciała Syna Człowieczego ani pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym…(J 6,53-54n).
  • Również Kościół przejmując pouczenia Chrystusa wzywa wiernych, podającPrzykazania kościelne, do uczestniczenia we Mszy świętej i przyjmowania Komunii świętej: Pierwsze przykazanie (“W niedziele i święta we Mszy świętej uczestniczyć”)domaga się od wiernych udziału w celebracji Niedzielnej i świątecznej Eucharystii, na której gromadzi się wspólnota chrześcijańska, w dniu upamiętniającym Zmartwychwstanie Pańskie. Trzecie przykazanie (“Przynajmniej raz w roku w czasie wielkanocnym Komunię świętą przyjąć”) określa minimum w przyjmowaniu Ciała i Krwi Pańskiej w związku ze świętami wielkanocnymi, źródłem i ośrodkiem liturgii chrześcijańskiej.

Dla godnego przyjęcia Komunii świętej konieczne jest odpowiednie przygotowanie zarówno duszy, jak i ciała:

  • stan łaski uświęcającej – jeśli sumienie komuś wyrzuca grzech ciężki, nie może przystąpić do Komunii świętej, ale musi wcześniej uzyskać przebaczenie grzechów i pojednanie z Bogiem i Kościołem w sakramencie pokuty i pojednania. Nie wystarczy wzbudzić sobie żalu za grzechy (chyba w bezpośrednim niebezpieczeństwie śmierci) – trzeba przystąpić do spowiedzi!
  • odpowiednia intencja – każdy człowiek przyjmujący Komunię świętą obdarowywany jest przez Boga tzw. Owocami Eucharystii. Jeden z nich może ofiarować w intencji samego siebie, innej osoby (zarówno żywej, jak i zmarłej), lub w innych dobrych intencjach.
  • do przyjęcia Komunii świętej należy się przygotować duchowo: wzbudzić sobie akt wiary, nadziei i miłości, akt żalu za grzechy, można odmówić inne modlitwy. Komunię świętą należy przyjmować z jak największą pobożnością.
  • przed przyjęciem Komunii świętej należy zachować jednogodzinny post (postu nie łamie woda i lekarstwa).
  • odpowiednim przygotowaniem do uczestniczenia we Mszy świętej i przyjęcia Komunii świętej jest również odświętny strój. Należy pamiętać, że przyjmuje się do swego serca Pana nieba i ziemi, naszego Zbawiciela.
  • po przyjęciu Komunii świętej należy odprawić odpowiednie dziękczynienie, a więc uwielbić Boga za Jego dar miłości.
  • w ciągu jednego dnia można dwa razy przyjąć Komunię świętą, pod warunkiem, że za drugim przyjmujemy Komunię świętą uczestnicząc w całej Mszy świętej.

 

Skutki Eucharystii jako Komunii świętej:

  • uwalnia od grzechów powszednich
  • chroni przed popełnianiem grzechów ciężkich
  • pomaga w opanowaniu instynktów zmysłowych
  • jest zadatkiem wiecznego szczęścia
  • jest źródłem radości duchowej
  • jest rękojmią zmartwychwstania
  • jednoczy wiernych w Kościele
  • ściślej jednoczy z Chrystusem

Przygotowanie obejmuje dzieci klas II Szkoły Podstawowej.
Poza katechezą w szkole dzieci uczestniczą w przygotowaniu liturgicznym w parafii:
Msza św. niedzielna, nabożeństwa Roku Liturgicznego (Różaniec, Roraty, Droga Krzyżowa, Nabożeństwa majowe).
Program przygotowań obejmuje również kilka spotkań dzieci z rodzicami.
Dzieci przystępują do I Komunii św. w swojej parafii zamieszkania.

4. SAKRAMENT POKUTY I PRZEBACZENIA

Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez osobny sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania.
Nazywa się go sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia (Por. Mk 1,15). drogę powrotu do Ojca (Por. Łk 15, 18). od którego człowiek oddalił się przez grzech.
Nazywa się go sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą i eklezjalną drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina.
Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również “wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka.

Katechizm Kościoła Katolickiego 1486; 1423; 1424

Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:

pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;
pojednanie z Kościołem;
darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;
wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.

 

Pięć warunków dobrej spowiedzi:

  • Rachunek sumienia
  • Żal za grzechy
  • Mocne postanowienie poprawy
  • Wyznanie grzechów
  • Zadośćuczynienie Bogu i bliźnim

5. SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

“Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5,14-15).
“Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu”

Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 11; Katechizm Kościoła Katolickiego 1499

Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:

  • zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
  • umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
  • przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
  • powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
  • przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Sakramentu namaszczenia chorych można udzielić:

  • „wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości” (KPK 1004, par. 1; por. KKK 1514, 1528, 1523; SCh 8), przy czym chory nie musi znajdować się „w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia” (KKK 1514);
  • osobom starszym, „u których pogłębia się słabość” (KKK 1515);
  • osobom, które czeka „trudna operacja” (KKK 1515), jeśli jej przyczyną jest niebezpieczna choroba (SCh 10);
  • chorym dzieciom, o ile „mają już przynajmniej ogólną świadomość dokonujących się czynności”;
  • „chorym, którzy – będąc przytomni na umyśle – przynajmniej pośrednio o niego prosili” (KPK, kan. 1006);
  • „chorym, którzy stracili już przytomność lub używanie rozumu […] jeśli wiadomo, że gdyby mieli świadomość jako wierzący, prosiliby o namaszczenie” (SCh 14); „W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu” (KPK, kan. 1005);
  • ponownie, jeśli po przyjęciu namaszczenia chory odzyskał zdrowie, a następnie popadł w nową ciężką chorobę (KKK 1515; KPK, kan. 1004, par. 2), lub „jeśli choroba się pogłębia” (KKK 1515; por. KPK, kan. 1004, par. 2).

Sakramentu namaszczenia chorych nie wolno udzielić:

  • zmarłemu; „jeśli jednak istnieje uzasadnionawątpliwość czy chory zmarł naprawdę, można udzielić namaszczenia warunkowo;
  • „tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim” (KPK, kan. 1007).

6. SAKRAMENT KAPŁAŃSTWA

Kapłaństwo urzędowe, czyli hierarchiczne, biskupów i prezbiterów oraz kapłaństwo wspólne wszystkich wiernych, chociaż „jedno i drugie… we właściwy sobie sposób uczestniczy w jedynym kapłaństwie Chrystusowym”, różnią się jednak co do istoty, będąc sobie „wzajemnie przyporządkowane”. W jakim sensie? Podczas gdy kapłaństwo wspólne wiernych urzeczywistnia się przez rozwój łaski chrztu, przez życie wiarą, nadzieją i miłością, przez życie według Ducha, to kapłaństwo urzędowe służy kapłaństwu wspólnemu. Przyczynia się ono do rozwoju łaski chrztu wszystkich chrześcijan. Jest ono jednym ze środków, przez które Chrystus nieustannie buduje i prowadzi swój Kościół. Dlatego przekazuje się je przez osobny sakrament, a mianowicie sakrament święceń.

Katechizm Kościoła Katolickiego 1547

Pismo Święte o kapłaństwie:

  • Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. 1P 2, 4-5
  • Duch Pana Boga nade mną, bo Pan mnie namaścił. Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych, by zapowiadać wyzwolenie jeńcom i więźniom swobodę; aby obwieszczać rok łaski u Pana, i dzień pomsty dla naszego Boga; aby pocieszać wszystkich zasmuconych, by rozweselić płaczących na Syjonie, aby dać im wieniec, zamiast popiołu, olejek radości zamiast szaty smutku, pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu. Wy zaś będziecie nazywani kapłanami Pana, mienić was będą sługami Boga naszego. Tak mówi Pan: «Oddam im nagrodę z całą wiernością i zawrę z nimi wieczyste przymierze. Plemię ich będzie znane wśród narodów i między ludami ich potomstwo. Wszyscy, którzy ich zobaczą, uznają, że oni są szczepem, który Pan pobłogosławił». Iz 61, 1-3a., 6a., 8b-9
  • Łaska wam i pokój od Jezusa Chrystusa, świadka wiernego, pierworodnego umarłych i władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów i uczynił nas królestwem, kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen. Oto nadchodzi z obłokami i ujrzy Go wszelkie oko i wszyscy, którzy Go przebodli. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Tak: Amen. Jam jest Alfa i Omega, mówi Pan Bóg, który jest, który był i który przychodzi, Wszechmogący. Ap 1, 4-8

7. SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

“Głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, ustanowiona przez Stwórcę i unormowana Jego prawami, zawiązuje się przez przymierze małżeńskie… Sam bowiem Bóg jesttwórcą  małżeństwa. Powołanie do małżeństwa jest wpisane w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy. Małżeństwo nie jest instytucją czysto ludzką, chociaż w ciągu wieków mogło ulegać licznym zmianom w różnych kulturach, strukturach społecznych i postawach duchowych. Ta różnorodność nie powinna prowadzić do zapomnienia o jego wspólnych i trwałych cechach. Chociaż godność tej instytucji nie wszędzie ukazuje się z taką samą jasnością, to jednak we wszystkich kulturach istnieje pewne zrozumienie dla znaczenia związku małżeńskiego. Szczęście osoby i społeczności ludzkiej oraz chrześcijańskiej wiąże się ściśle z pomyślną sytuacją wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej.”
Katechizm Kościoła Katolickiego 1603

Narzeczeni zgłaszają się w kancelarii w parafii narzeczonej lub narzeczonego na trzy miesiące przed przyjęciem sakramentu małżeństwa; jest możliwa wcześniejsza rezerwacja terminu ślubu.

Okazują następujące dokumenty:

  • dowód osobisty (lub paszport)
  • metrykę chrztu ważną 6 miesięcy do daty ślubu (lub trzy miesiące do daty spisania protokołu przedślubnego), jeżeli ślub odbywa się w parafii, w której nie byli chrzczeni, pobierają ten dokument w kancelarii w parafii, w której zostali ochrzczeni; w akcie tym jest odnotowane, czy osoba jest stanu wolnego i jakie przyjęła sakramenty (np. bierzmowanie); jeżeli osoba przyjęła sakrament bierzmowania, a fakt ten nie jest odnotowany w metryce chrztu, powinna uzyskać potwierdzenie przyjęcia tego sakramentu z parafii, w której została bierzmowana
  • świadectwo (kościelne) z uczestnictwa w katechizacji z ostatniej klasy szkoły ponadpodstawowej; jeżeli osoba nie uczęszczała na lekcje religii, w odpowiednim czasie (zanim zostaną przeprowadzone formalności przedślubne) uzupełnia wiadomości pod kierunkiem duszpasterza, zdaje egzamin, następnie dostarcza świadectwo potwierdzające uzupełnienie katechezy
  • dokument z Urzędu Stanu Cywilnego potwierdzający zawarcie już cywilnego związku małżeńskiego albo stwierdzający, że narzeczeni są stanu wolnego, jeżeli zawarcie związku małżeńskiego ma skutkować w prawie cywilnym (tzw. małżeństwo konkordatowe); ten dokument ten jest ważny trzy miesiące do dnia zawarcia małżeństwa (!)
  • po spisaniu protokołu przedślubnego w parafii dotychczasowego zamieszkania narzeczonych wygłasza się tzw. zapowiedzi

Po co zapowiedzi przedślubne? „Wszyscy wierni mają obowiązek znane im przeszkody małżeńskie wyjawić przed zawarciem małżeństwa Proboszczowi.” KODEKS PRAWA KANONICZNEGO KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO, Kanon. 1069

Narzeczeni zgłaszają się w kancelarii parafii zamieszkania narzeczonej lub narzeczonego na trzy miesiące przed przyjęciem sakramentu małżeństwa (istnieje możliwość wcześniejszej rezerwacji terminu ślubu); jeżeli parafia, w której ma być zawarte małżeństwo, różni się od miejsca ich zameldowania (lub zamieszkania), uzyskują zgodę na przeniesienie ślubu z parafii, gdzie jedno z nich jest zameldowane lub zamieszkuje.